အမေရိကန်၏ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု အကျပ်အတည်း ကြီးထွားလာနေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကတော့ မျက်ကွယ်ပြုဖို့ ရွေးချယ်နေကြသည်။

(SeaPRwire) –   “ကျွန်ုပ်ကြာကြာမရပ်နိုင်ဘူး၊ မဟုတ်ရင် ဟန်ချက်ပျက်တတ်တယ်”

ဤသည်မှာ အသက် ၇၉ နှစ်အရွယ် အငြိမ်းစား စာရင်းကိုင် Rubem DaSilva ၏ အတွေ့အကြုံဖြစ်ပြီး သူသည် ဦးနှောက်သွေးယိုစီးပြီးနောက်ပိုင်း နယူးယောက်မြို့တွင် တစ်ဦးတည်းနေထိုင်ရင်း အစာပြင်ဆင်ရန် သို့မဟုတ် ကုန်ခြောက်ဝယ်ရန် ကြိုးစားသည့်အခါတိုင်း ကြုံတွေ့နေရခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ဇာတ်လမ်းသည် ကျွန်ုပ်နေ့စဉ်မြင်နေရသည့်အရာကို ထင်ဟပ်နေသည်- အသက်ကြီးသူ အမေရိကန်နိုင်ငံသားများသည် တံခါးပိတ်နောက်ကွယ်တွင် ဆာလောင်နေကြသည်။

ပြည်နယ်အစိုးရများက လာမည့်အပတ်၌ ကုန်ဆုံးတော့မည်ဟု သတိပေးနေကြသည်—ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် Rubem နှင့် သူကဲ့သို့ အခြားသူများစွာအကြောင်း တွေးနေရသည်ကို မရပ်နိုင်။ အစိုးရလုပ်ငန်းများ ရပ်ဆိုင်းခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် မျက်မှောက်အကျပ်အတည်းကို ကျွန်ုပ်တို့ အာရုံစိုက်နေချိန်တွင် ပိုမိုအမြဲတမ်းဖြစ်သည့်အရာတစ်ခုကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီးဖြစ်သည်- နောက်လာမည့် အကျပ်အတည်းကို ကြိုတင်မြင်နိုင်စွမ်းဖြစ်သည်။

ပြီးခဲ့သည့်လတွင်၊ Trump Administration သည် USDA ၏ နှစ်စဉ်ထုတ်ပြန်သော Household Food Security Report (အိမ်ထောင်စုစားနပ်ရိက္ခာလုံခြုံမှုအစီရင်ခံစာ) ကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပြီ—၎င်းသည် အသက်၊ မသန်စွမ်းမှုအခြေအနေနှင့် အိမ်ထောင်စုဖွဲ့စည်းမှုအလိုက် ဆာလောင်မှုကို တိုင်းတာသည့် တစ်ခုတည်းသော အမျိုးသားအဆင့် ဒေတာရင်းမြစ်ဖြစ်သည်။ နှစ် ၃၀ အတွင်း ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်၊ အမေရိကန်သည် တစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ဆာလောင်မှုကို ခြေရာခံတော့မည်မဟုတ်ပေ။ ထိုဒေတာမရှိပါက၊ Rubem ကဲ့သို့သော သက်ကြီးရွယ်အို သန်းပေါင်းများစွာသည် ၎င်းတို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူမှုဘေးကင်းရေးကွန်ရက် ဆက်လက်ပြိုလဲနေသည်နှင့်အမျှ ကွယ်ပျောက်သွားမည်ဖြစ်သည်။

ထိုဆုံးဖြတ်ချက်သည် ပိုဆိုးရွားသောအချိန်တွင် ရောက်ရှိလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ SNAP အပေါ် ခြိမ်းခြောက်နေသည့် ချက်ချင်းအန္တရာယ်မှလွဲ၍ ဝါရှင်တန်ရှိ ခေါင်းဆောင်များက ရေရှည်အတွက် အကျိုးခံစားခွင့်များကို ဖြတ်တောက်ပြီးဖြစ်သည် ထိုအတောအတွင်း ငွေကြေးဖောင်းပွမှုနှင့် အခွန်အကောက်အသစ်များကြောင့် အစားအသောက်စရိတ်များ ဆက်လက်မြင့်တက်နေသည်။ နယူးယောက်တွင်၊ ကုန်စုံဆိုင်ဈေးနှုန်းများသည် လွန်ခဲ့သည့်ဆယ်စုနှစ်အတွင်း မြင့်တက်လာခဲ့ပြီး လုပ်ခလစာနှင့် သတ်မှတ်ထားသော ပင်စင်လစာဝင်ငွေတို့ကို များစွာကျော်လွန်သွားခဲ့သည်။

လိုအပ်နေသူများ၊ သက်ကြီးရွယ်အို အမေရိကန်နိုင်ငံသားများ အပါအဝင်၊ ဤဖြတ်တောက်မှုများကြောင့် အပြင်းအထန်ဆုံး ထိခိုက်ခံရသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်းဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် သိမြင်မှုပိုင်းဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းနေသူများ၊ အိမ်တွင်သာ နေထိုင်ရသူများနှင့် လူမှုရေးအရ အထီးကျန်နေသူ ကျွန်ုပ်တို့၏ အိမ်နီးချင်းများသည် အပိုဆောင်းအစားအစာများကို ရယူသုံးစွဲနိုင်ခြင်းမရှိပေ။ ၎င်းတို့တွင်ရှိသည့်အရာကို ဖြည့်ဆည်းရန် ဒေသတွင်းစားနပ်ရိက္ခာဘဏ်သို့ ခရီးသွားနိုင်ခြင်းမရှိပေ။ သတ်မှတ်ဝင်ငွေဖြင့် နေထိုင်ရသူများအတွက်၊ စျေးနှုန်းတိုင်း မြင့်တက်လာခြင်းသည် အစားအစာတစ်နပ်ကို ကျော်သွားခြင်း သို့မဟုတ် ဆေးစာတစ်ဝက်ကို ဖြတ်တောက်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ခန့်မှန်းသည်မှာ သက်ကြီးရွယ်အို အမေရိကန်နိုင်ငံသား နီးပါးသည် စားနပ်ရိက္ခာ မလုံလောက်မှုနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ လူဦးရေ အိုမင်းရင့်ရော်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုအရေအတွက်သည် ပိုမိုတိုးပွားလာမည်ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း၊ ဆာလောင်မှုအကျပ်အတည်းကို ပိုမိုနားလည်ရန် လိုအပ်သည့်အချိန်၌ပင်၊ ၎င်းကို ခြေရာခံရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ အကောင်းဆုံးကိရိယာကို ဖယ်ရှားပစ်နေသည်။ ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာအောင်၊ USDA စစ်တမ်းသည် အိမ်တိုင်ရာရောက်ပို့ဆောင်ပေးသည့် အစားအစာများနှင့် သက်ကြီးရွယ်အိုများအတွက် SNAP အကျိုးခံစားခွင့်များ အပါအဝင် သက်ကြီးရွယ်အိုအာဟာရအစီအစဉ်များအတွက် ဖက်ဒရယ်ရန်ပုံငွေ ဘီလီယံပေါင်းများစွာကို အထောက်အကူပြုခဲ့သည်။ မည်သည့်လူမှုအဖွဲ့အစည်းများသည် အန္တရာယ်အများဆုံးဖြစ်ကြောင်းနှင့် ဖက်ဒရယ်အစီအစဉ်များ အလုပ်လုပ်ခြင်းရှိမရှိကို မူဝါဒချမှတ်သူများအား အသိပေးခဲ့သည်။ ဤဒေတာမရှိဘဲ၊ ထိုငွေများကို မျက်စိမှိတ်၍ ခွဲဝေချထားခြင်း သို့မဟုတ် လုံးဝဖြတ်တောက်ခြင်းခံရမည်ဖြစ်ပြီး၊ အကျပ်အတည်းသည် မည်သည့်နေရာတွင် အပြင်းအထန်ဆုံး ထိခိုက်နေသည် သို့မဟုတ် မည်သူများ ချို့ယွင်းချက်များမှ ကျော်လွန်သွားသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သိရှိနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

ဆာလောင်မှုကို တိုင်းတာသောအခါ မည်သို့ဖြစ်နိုင်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သိသည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ၎င်း အလုပ်ဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်တွေ့ခဲ့ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

ပြီးခဲ့သည့်နှစ်က၊ Citymeals သည် အိမ်တွင်သာနေထိုင်ရသည့် နယူးယောက်မြို့မှ သက်ကြီးရွယ်အိုများကြား စားနပ်ရိက္ခာမလုံလောက်မှုအပေါ် စစ်တမ်းတစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့တွေ့ရှိခဲ့သည်မှာ စစ်တမ်းကောက်ယူခဲ့သော ကျွန်ုပ်တို့၏ အကျိုးခံစားခွင့်ရရှိသူများ၏ ၆၀% သည် နေ့စဉ်အစားအစာများ လက်ခံရရှိနေသော်လည်း စားနပ်ရိက္ခာမလုံလောက်မှုကို ဆက်လက်ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။ ၆၅% ကမူ နိုင်ငံ၏ စျေးအကြီးဆုံးမြို့များထဲမှ တစ်မြို့တွင် တစ်နှစ်လျှင် ဒေါ်လာ ၁၅,၀၀၀ ထက်နည်းသော ဝင်ငွေဖြင့် နေထိုင်ကြသည်။ အချို့မှာမူ ကတ်ချပ်ပေါင်မုန့်ကဲ့သို့သော “ အစားအစာများ” ဖြင့် အသက်ရှင်နေကြရသည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် တစ်နေ့လျှင် အိမ်တိုင်ရာရောက် ပို့ဆောင်ပေးသော အစားအစာတစ်နပ်သည် လုံလောက်မှုမရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

USDA စစ်တမ်းသည် မည်သည့်သက်ကြီးရွယ်အို အမေရိကန်နိုင်ငံသားများ ရုန်းကန်နေရသည်၊ ၎င်းတို့ မည်သည့်နေရာတွင် နေထိုင်ကြသည်၊ ဖက်ဒရယ်အစီအစဉ်များ ၎င်းတို့ထံ ရောက်ရှိခြင်းရှိမရှိတို့ကို ခြေရာခံကာ အမျိုးသားအဆင့်အတိုင်းအတာဖြင့် ဤအလုပ်ကို လုပ်ဆောင်သည်။ ဤစစ်တမ်းမရှိဘဲ၊ မူဝါဒချမှတ်သူများသည် မျက်စိမှိတ်ပျံသန်းနေကြရခြင်းနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ကဲ့သို့သော အကျိုးအမြတ်မယူသော အဖွဲ့အစည်းများသည် ထိုမရှိမဖြစ်လိုအပ်သော ဖက်ဒရယ်အခြေခံအဆောက်အအုံကို အစားထိုးနိုင်ခြင်းမရှိပေ။

Trump Administration သည် ဤဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြန်လည်ပြင်ဆင်ပြီး USDA Food Security Survey ကို ပြန်လည်စတင်သင့်သည်။ Congress က ၎င်းအား ရန်ပုံငွေဆက်လက်ပံ့ပိုးပေးပြီး ဆာလောင်မှုကို ဆက်လက်ခြေရာခံနိုင်ရန် သေချာစေသင့်သည်။ ထို့ပြင် အကျိုးအမြတ်မယူသော အဖွဲ့အစည်းများသည် အခြားဆာလောင်မှုတိုက်ဖျက်ရေး အဖွဲ့အစည်းများ၊ သက်ကြီးရွယ်အို ထောက်ပံ့သူများနှင့် ဒေသတွင်းနှင့် ပြည်နယ်အစိုးရများတို့နှင့် ပူးပေါင်း၍ ဤအဖိုးမဖြတ်နိုင်သော သုတေသနကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ရှေ့ထွက်ကြရမည်ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏မြို့တွင် မည်သူများ ဆာလောင်နေသည်ကို သိရှိပြီး ၎င်းတို့ကို ဝန်ဆောင်မှုပေးမည့် နည်းလမ်းများကို ဖန်တီးရန် လိုအပ်သည်၊ မဟုတ်ပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် စာရင်းအင်းများထက် ပိုမိုဆုံးရှုံးရလိမ့်မည်။ မိမိကိုယ်တိုင်အတွက် မည်သည့်အခါမျှ အသံမထွက်နိုင်သော Rubem ကဲ့သို့ သက်ကြီးရွယ်အို သန်းပေါင်းများစွာကို ကျွန်ုပ်တို့ စွန့်ပစ်လိုက်ရာရောက်မည်ဖြစ်သည်။

နှစ် ၃၀ ကြာအောင်၊ အမေရိကန်သည် ဆာလောင်မှုကို တိုင်းတာခဲ့ပြီး၊ မည်သူများ ရုန်းကန်နေရသည်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ အစီအစဉ်များ အလုပ်လုပ်ခြင်းရှိမရှိကို ခြေရာခံခဲ့သည်။ ယခုမူ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိခိုက်လွယ်သော သက်ကြီးရွယ်အို အမေရိကန်နိုင်ငံသား သန်းပေါင်းများစွာကို အမြင်မှ ကွယ်ပျောက်စေရန် ရွေးချယ်နေကြသည်။ ဒေတာသည် အမေရိကန်တိုင်းအတွက် ဖြေရှင်းနည်းများကို မောင်းနှင်ပေးနိုင်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ သိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ရှာဖွေကြည့်ရန်သာ လိုအပ်သည်။